म ढुक्क भएँ, उनी मेरो जिम्मेवारी थिइन् आजलाई
शोभा शरभ
गठ्ठाघर, भक्तपुर
म यस स्रस्टा पदयात्रामा जोडिएपछि, मैले सामाजिक सञ्जालमा प्रेसित सुन्दर फोटाहरू देखेर मेरा केही कवि साथीहरूले यो यात्रामा सहभागि हुन देखाएको रुचिबमोजिम आज बीना आएकी थिइन् यद्यपि अघिल्लो महिनाबाट नै स्रस्टा पदयात्रामा सहभागिता जनाएकी अन्जु तिमल्सिना भने घरायसी कारणले चाहेर पनि यो यात्रामा सरिक हुन सकिनन् । जसरी बीनालाई अघिल्लो महिना नै जान उनको स्वास्थ्यले रोकेको थियो । यसरी हेर्दा पनि म आफूलाई भाग्यशाली मान्दछु कि मैले यो पदयात्रा सुरु गरेपछिका उपत्यकाभित्रका कुनै पनि यात्रा छुटाउनुपरेको छैन । यही बिचमा चैत्र महिनाको ८०औँ पदयात्रा जुन खोटाङ जिल्लाको थियो, स्रस्टा पदयात्रा नेपालको नियमबमोजिम म अनुपयुक्त रहेको र मेरो आफ्नो पारिवारिक अवस्था पनि अनुकुल नभएकाले म छुटेँ तर खोटाङसँगको मेरो रगतको साइनोले त्यहाँको माटो टेक्ने चाहना एकदिन अवस्य पुरा गर्नेछु ।
तराईको फराकिलो फाँटमा हुर्किएको मेरो मन भने पहाडका तरेली र अग्ला थुम्काहरूले लोभ्याइरहन्छन् । तराईको सहज सडक सुविधाका कारण धेरैजसो स्थान यातायातको माध्यमबाट नै पुगिन्थ्यो । विभिन्न स्थानको भ्रमण गर्ने रुचि भएकी मलाई हरिया डाँडाकाँडा र सुन्दर प्रकृतिको काखमा नदीनाला हेर्दै, हरिया चौर र जङ्गल घुम्ने रहर बढ्दै गयो ।
विभिन्न संस्था र साथी समूहसँग बेलाबेलामा पदयात्रामा घुम्ने क्रम चलिरहेको थियो । काठमाडौँ नजिकैका जङ्गल घुम्दा प्राप्त हुने सन्तुष्टिले अन्तर आत्माले पदयात्रालाई निरन्तरता दिन घच्घचाइरहेको थियो । प्रकृतिको सुन्दरतामा रमाउने मन र लेखनप्रतिको मेरो अभिरुचिलाई नजिकबाट चिन्नुहुने आदरणीय राधा बोहोरा दिदीले, स्रस्टा पदयात्रामा मलाई जोड्नुभयो । यस अघि नै सामाजिक सञ्जालमा यो अभियानबारे केही कुरा जान्ने मौका पाएको थिएँ तर दिदीको निरन्तरको उत्प्रेरणाले आज यसको सदस्य बन्ने सौभाग्य पाएकोमा उहाँलाई हार्दिक आभार व्यक्त गर्दछु ।
मेरो पहिलो सहभागिता रहेको ७८औँ पदयात्रा २०८० साल माघ ६ गते म लगायत ३४ जनाको समूहमा केही बाहेक सबै अनुहार मेरो लागि अपरिचित हुनुहुन्थ्यो भने म पनि उहाँहरूको लागि नयाँ थिएँ । तर आज यो ८६ औँ यात्राका ३४ जना सबैको मुहारमा आफ्नोपन र आत्मियता पाएको छु । यो एउटा अनुपम उपहारझैँ हो मेरो लागि । हामी गाडी भित्र देशका विभिन्न भूगोलबाट भेला भएर काठमाडौँँसँग जोडिएका साहित्यलाई मायाँ गर्ने समूह तर यहाँका संवाद र हाँसो ठट्टाले लाग्छ हामी एउटै परिवारका सदस्य कतै पारिवारिक भ्रमणमा गैरहेका छौँ । यो रमाइलो वातावरणले कतिखेर शहरको भिडभाड र कोलाहल छिचोलेर गाडीले हामीलाई दक्षिणकाली मन्दिर छेउमा ल्याइपु¥यायो मैले त थाहै पाइनछु । फर्किंदा पो विचार गरेँ । हामी त अघिल्लो पदयात्रामा पुगेको टौदह, चोभार र मञ्जुश्री पार्क हँुदै गएका रहेछौँ । दक्षिणकाली मन्दिरबाट अगाडि बढेपछि भनेँ म चनाखोँ बनेर झ्यालबाट बाहिरको दृश्य नियाल्न थालेँ, मेरो लागि यो भूगोल नौलो थियो । अनि यो ठाउँको नामको बारेमा पनि एक किसिमको उत्सुकता थियो ।
नाकमा ठोकिन आएको शुद्ध तोरीको तेलको बासनासँगै गाडीको ब्रेक लाग्यो, गाडीबाट खœयाकखुत्रुक गर्दै सबै जना ओर्लिंदै गरेको देखेर, हामी पनि झ¥यौँ । चालकसहित ३५ जनाको टोली त बाहिर निस्केर हेर्दा २÷४ जना मात्रै देख्छु । सबै जना २०÷२५ किलोमिटरको कच्ची सडकको यात्राले खुम्चिएको गोडालाई, अब सुरुहुने यात्राको लागि तयार गर्न तन्याकतुनुक गर्दै वरिपरि छरिनुभएको रहेछ । कोही शौचालय भने कोही चियालयको खोजीमा रहेको देखियो । मलाई भने दुवैको आवश्यकता महसुस भएको थिएन । मिठो तेलको बासना आएको ठाउँ पहिल्याउन उत्सुक मेरा आँखालाई सिधै अगाडिको सानो घरतिर निर्देशन गर्दै नाकले तेल मिलको परिचय गरायो । दाहिनेतिरको उकालो बाटो देखेर मनले पदयात्राको बाटो त्यही हो भनेर ठम्याउँदै थियो, किनकि हिँड्नु त उकालो थियो । केही साथीहरू फोटा खिच्दै, कोही भने चिया पाउरोटी, चनाले तागत बटुल्दै थिए । आखिरमा मैले फोटो पनि खिचेँ, चिया पनि खाएर अघि बढियो । एकछिनलाई हाम्रो टोली तितरबितरझैँ भयो । कोही स्थानीयसँग कुराकानी गर्दै थिए भने कोही फोटो र भिडियो बनाउनमा मस्त । बजारमा नास्पाती किनेर खाएकी मैले, बोट भने नगरकोट जाँदा देखेकी थिएँ तर आँखै अगाडि नास्पाती फलेको अनि कुनैमा त भरखर सेता फूल पनि देखेर छक्क परेँ । सिजन सकिन लागेको र बाटै छेउको रुखमा फल टन्न हुने त कुरै थिएन, अलि माथि माथि रहेका एक–दुई फलहरू सक्नेले झारेर खाँदै थिए भने कोही रुख चढेँझैँ गरेर फोटो खिच्दै थिए । मैले भने अलि माथि नै देखिएको फलमा आँखा पु¥याएर, बच्चा बेलामा खसीलाई घाँस झार्न घरको आँगनमा रहेको बकाइनाको रुख चढेको अनुभव सम्झिँदै चढेर नास्पाती त टिपेँ तर त्यसको स्वाद लिन भने मेरो जिब्रोले पाएन ।
अग्लो ठाउँबाट रमणीय दृश्यावलोकन गर्दै हामी बिस्तारै अघी बढ्यौँ, केही स्थानीयहरूसँगको कुराकानी सुन्दा लाग्थ्यो छैमले, राजधानीको छायाँमा परेको स्थान हो । बत्तीमुनिको अँध्यारो भनेझैँ, चक्रपथबाट केवल २५÷३० किलोमिटरको दुरीमा रहेको ठाँउलाई उपत्यकाको कर्णाली भन्न मिल्ने रहेछ । पातला घरहरू, स–साना पसल देख्दा लाग्थ्यो हामी कुनै दूरदराजको गाउँमा छौँ । हामीलाई चौकोटदेवी मन्दिर पुग्ने मार्ग निर्देशन गरिदिने स्थानीयको खोजीमा थियौँ, तर कतिपय स्थानीयहरू आफैँ अन्योलमा रहेको पनि पाइयो भने केहीले हामीलाई बाटोको बारेमा बताउनुभयो । यो ठाउँको नामकरणको बारेमा बुझ्दा, धेरै पहिला यो ठाउँमा ठुला ठुला छवटा महल रहेको र छ महल अपभ्रंश हुँदै छैमले हुन पुगेको जानकारी स्थानीयहरूबाट पाइयो । अहिलेको यस भूगोलको अवस्था र विकास देख्दा भने परापूर्वकालमा महल भन्न लायक भवन थिए भनेर विश्वास गर्न गारो भयो । किंवदन्तीअनुसार चौकोटदेवीको डाँडामा एउटा विशाल दरबार रहेको र यसको छायाँ भक्तपुरसम्म पुग्थ्यो भन्ने रहेछ । देवी स्वयम् घोडचढी गरेर यताउता गर्ने गरेको जनविश्वास पाइन्छ । यसक्षेत्रका घुम्न पर्ने ठाँउमा, चौकोटदेवीको साथै चौलानी जम्मा गरेर बनेको जाती पोखरी अनि अर्कोतिर रहेको कटुवाल दह पनि रहेछन् । श्रीकृष्णले सुदर्शन चक्रले छेडेर कटुवाल दहमा पानी जम्मा गराएर छैमले क्षेत्र मानव बसोबासको लागि उपयुक्त हुन पुगेको कुरा यदाकदा सुनिन्छ रे । शायद यसैको स्मरणमा होला हरेक नव वर्षमा कटुवाल दहमा मेला लाग्ने रहेछ, जहाँ स्थानीयहरूको बाक्लो उपस्थिति हुन्छ ।
आजको हाम्रो गन्तव्य भने छैमले डाँडाको टुप्पोमा गुराँसको फेदमा स्थापना गरिएकी चौकोटदेवी माताको मन्दिरसम्म भएकाले, कटुवाल दह र जाती पोखरी छोडेर आस्थाको दियो हृदयमा बालेर, पैतालामा उर्जा भरेर हामी लम्कियौँ शिखर चुम्ने अभियानमा । यात्रा न हो दोबाटो र चौबाटोहरू आइरहने रहेछन् अलमल्याउन, केही बेरको उल्झनपछि सबैको सल्लाहमा तेर्सो बाटो छोडेर उकालियौँ पहाडको थाप्लोतिर । केही बेरको हिडाइ पछि एउटा सुन्दर सानो चौरमा अगाडि आइपुग्नुभएको साथीहरूले विश्राम गरिरहेको ठाउँमा हामी सबै मिसियौँ । प्रतिमान चौर भनिने उक्त स्थानबाट हामीले भरखरै छोडेर आएको शहरको दृश्य कलिलो घाममा नुहाएर बसेकी किशोरीझैँ सुन्दर देखिएको थियो । अध्यक्ष शीतल गिरीको निर्देशनमा पहिलो रचनावाचन यही ठाउँमा गर्ने निर्णयबमोजिम साहित्यकार दीपक लोहनीज्यूको संयोजनमा सम्पन्न भयो केही थकान अनि चौरबाट देखिएको सुन्दरताको रसपानमा न अघाएर हो कि कसो, दोश्रो रचनावाचन पनि यसै ठाउँमा सन्चालन गर्ने कुरा सर्वसम्मतबाट पारित गरेर सम्पन्न गरियो ।
‘यात्रा रहेछ जिन्दगी’ भन्ने गीतले जिन्दगीको यथार्थ बोकेझैँ लाग्छ, जिन्दगीको सहयात्रीको सहयोगले जसरी जीवन सहज बन्छ रसपूर्ण यात्राको लागि सहयात्रीको महŒव पनि त्योभन्दा कम छैन भन्ने मेरो ठम्याइ हो । यो यात्रामा भेटिएका सहयात्रीहरू सबै उत्तरार्धमा जोडिएका साथीहरू हुन्, तर समान सौख र साहित्यप्रतिका समान अनुरागले होला आत्मियता भने उच्च भएको महसुस हुन्छ । पाइला उकालीमा अलि सुस्त हुन थालेपछि लाग्छ, पेटको उर्जा खाली हुँदै छ । त्यसमाथि घामको फक्रिँदो बैँस र पहाडको उचाइको प्रतिस्पर्धा चल्दै छ । न्युरो सर्जन डक्टर वसन्त पन्तको दृष्टिकोणमा डर एउटा रोग हो रे तर अन्तर्राष्ट्रिय रोगको वर्गीकरणमा भने डर पर्दैन रे । यो डर भन्ने कुरा चैँ हुर्केको समाजिक र पारिवारिक परिवेशमा भर पर्छ किनकि बच्चा जन्मिदा ठुलो आवाजसँग र लड्ने डर मात्र लिएर आएको हुन्छ रे । म डराउने धेरै कुराहरूमध्ये आज एउटा डरसँगको साक्षात्कारले पछि आफैँलाई लज्जित तुल्यायो । भयो यस्तो कि कुराकानीको सिलसिलामा शारदा पराजुलीले लाँकुरी भन्ज्याङको पदयात्रामा जुका लागेको कहानी यसरी सुनाइन् कि मलाई लाग्यो मेरो आङ्गभरि जुका सलबलाउँदै छन् । अब डरको सुइरो यस्तरी पस्यो मलाई शरीर चिलाउन थाल्यो । यो कुराकानीलाई बेवास्ता गर्दै अगाडि बढेँ, आहा ! आँखा सामुन्ने लमतन्न फैलिएको हरियो चौरमा अलि अगाडि पुग्नुभएका स्रष्टाहरू रमाइलो गर्दै फोटो खिच्दै गरेको देखेँ । अब आजको दिवा भोजन यही चौरमा बसेर गर्ने जानकारी पाए लगत्तै मेरो दाहिने गोलिगाँठोको छेऊमा नमिठो गरी दुख्यो बिस्तारै हेर्छु त एउटा सानो डेढ इन्च जत्रो सुकेको घाँसको त्यान्द्रो अल्झे जस्तो लागेर फाल्न खोजेको त, मेरी आमा हौ ! उही मेरो डरको सरदारले भरखर आक्रमणको कोसिस गर्दै रहेछ । बिस्तारै नजिकैको पातले घस्रेर निकालेँ । मभित्रको डरको मापन कसैले थाहै पाएनन् धन्न लज्जित हुनु परेन भन्ने ठानेको त, मेरो डरको अध्याय सबैले नदेखी नसकिने पो रहेछ भन्ने त, चौकोटदेवी मन्दिरको अगाडि पुग्दै गर्दा निस्केको मेरो चिच्याहट र पेटको तल्लो भागबाट ढाडिएको जुका निकाल्नुपरेको अवस्था सम्झेर मलाई साँच्चै यो लेख्दा पनि डर लागिरहेको छ । त्यो बेला होस यसरी गुम्यो कि मैले चौकोटदेवी मन्दिर र वरिपरिका दृश्यावलोकन गर्न, कुनै फोटो खिच्न नै बिर्सिएँ । अहिले स्मृतिलाई पछाडि धकेलेर हेर्दा गुराँसको फेदमा स्थापना गरिएको शिला नै भगवती स्वरूप मानेर पूजा अर्चना गरिएको बुझ्न सकिन्छ । देवीको दायाँ बायाँ अरू शिला पूजन गरिएको र त्रिशूल स्थापना गरिएको थियो । देवीको कुनै मन्दिर नभएर खुला ठाउँमा नै देवीको पूजा अर्चना गरेको, छेउछाउमा अग्ला बुट्यान र घाँसले छोपिएको देख्दा, यो पवित्र स्थानको संरक्षण गर्न स्थानीय निकायले अलि बेवास्ता गरेको महसुस भयो । हामीसँग तल छैमले बजारमा भेटिएर पुनः चौकोटदेवी मन्दिर पुग्नै लाग्दा जोडिनुभएको माइला बमजन बुवाले दिनुभएको जानकारीअनुसार यहाँ दसैँको बेलामा मात्र नियमित पूजाआजा गरिने र मङ्सिर पूर्णिमाको बेला चैँ भव्य जात्रा लाग्ने र वरिपरिका स्थानीयहरूको चहलपहल बढ्ने रहेछ । नियमित पूजाआजा नहुने र निश्चित पुजारीको व्यवस्था नभएकाले, यदाकदा आफूले पनि पुजारीको काम गर्ने गरेको वृद्ध बम्जनले बताउनुभयो । अधिकांश तामाङ्ग समुदायको बसोबास रहेको छैमले क्षेत्रमा ३५% क्षेत्रीबाहुन लगायत मिश्रित समुदायको बसोवास रहेछ । देवीस्थानको संरक्षणमा स्थानीय सरकारको नजर नपुगे तापनि प्राकृतिक दृष्यावलोकनको लागि भने एउटा दुई तलाको भ्यूटावर निर्माण गरेको रहेछ ।
चौकोटदेवी मन्दिर अवस्थित डाँडाबाट कटुवाल दहसम्म एउटा सेतो बाघ नियमित जाने आउने गरेको किम्बदन्तीको सम्झनामा ठुलोढुङ्गामा चित्रित सक्कलीझैँ देखिने सजिव बाघको चित्रसँग बीनाको आइफोनले लिएको सेल्फी नै मेरो ८६औँ पदयात्राको अन्तिम फोटो भयो । धेरै बेरसम्म त असहज अवस्थाबाट बाहिर निस्किन लाग्यो । मन्दिर छेउको भ्यूटावरमाथि हुँदै गरेको रचनावाचनमा पनि सरिक हुन सकिन । धेरै समयपछि यो सानो देखिने मेरो ठुलो डरमा नियन्त्रण गरेर स्रस्टा पदयात्रा नेपालका उपाध्यक्ष विमल अर्यालज्यू बल्खुमा गाडी चढेलगत्तै दिनुभएको उहाँको कविता सङ्ग्रह “आवरण” र परशुराम पराशरको लघुकथा सङ्ग्रह ‘सावधान’को लोकार्पण कार्यक्रम भएकाले सहभागी हुन भ्युटावर माथि उक्लिएँ । ओहो, वरिपरि देखिने सुन्दर छटाले मलाई बिस्तारै डरको दुनियाँबाट सम्मोहनको दुनियाँमा खिची रहेको महसुस हुन थाल्यो । तरेली परेका डाडाका खेत हुँदै अग्लिएका पहाडले आकाश छोएझैँ भान हुन्थ्यो । लगभग दुई तीन बजेको समय, न घाम न पानी आकाशको सौन्दर्य उत्कर्षमा पुगेको थियो । निलो र सेतो मिसिएर एउटा सुन्दर कोलाज बनेको देखिन्थ्यो । जता हे¥यो हरियाली, सबै हरियो आँखाभरि अटाएर बाँकी जीवनलाई पुग्ने गरी प्युनु जस्तै भैरहेको थियो । तेस्रो रचनावाचन सम्पन्न भै सकेको रहेछ र बाँकी चौथो र पाँचौँ चरणको रचनावाचन कार्यक्रममा सशक्त लघुकथा र कविताहरू सुन्दै हामी केहीक्षण हरियालीमा मदहोस बन्यौँ । घर्किंदो समय र काठमाडौँँका विभिन्न स्थानबाट जम्मा भएका पदयात्रीलाई बेलुका आआफ्नो गुँड फर्कनुपर्ने बाध्यताले हामीलाई त्यो मदहोसीमा धेरै बेर हराउन दिएन ।
हाम्रो टोली चौकोटदेवीलाई प्रणाम गर्दै ढुङ्गामा चित्रित बाघलाई एक फन्को मारेर तल झ¥यो । थाकेका पैतालामा उक्लिँदा जस्तो जोस नभए तापनि ओरालो बाटो र घर पुग्ने हतारोले हामीलाई दौडाउँदै थियो । कच्ची बाटोबाट अघि बढ्ने क्रममा हामी केही साथी अलि पछाडि नै छोडियौँ ।
अघि उकालो चढ्दा, परशुराम पराशरले अन्जुलीभरि लप्सी बोकेर बाड्नुभएको बासनाले ओरालोमा मेरो गोडामा ब्रेक लगायो । मध्य तराईमा जन्मी हुर्किएर भरखर उपत्यकाको पहाड र जङ्गल हिड्न थालेकी मैले लप्सीको बोट नदेखे पनि बजारमा किनेरै भा पनि यसको स्वादमा त लठ्ठिएकी थिएँ ।
बाटाका दुवै किनारामा पाकेर फत्रक्क झरेका लप्सीका केही दाना टिपेर झोलामा हालेँ । मैले सख्खरमा मौलिसुप र सुकेको नरिवल झानेर पकाइदिएको लप्सीको अचार खुबै मन पराउने छोराछोरीलाई सम्झिएर, यतैबाट केही लप्सी किनेर लान पाए हुने भन्ने लागिरहेको थियो । अलि अघि जाँदा हामीभन्दा अगाडि हिड्नुभएको हाम्रो टोलीको साथीहरूको हातहातमा झोला थपिएको र डोका डोकामा समान लिएर बसेका स्थानीयहरूलाई देख्दा टाढैबाट अब लप्सी किन्न पाइने भयो भनेर गरेको अनुमान त नजिक पुग्दा फेल खायो डोकाहरू त हरिया र पहेँलो काँक्रोले भरिभराउ रहेछन्, फर्सीका कलिला गट्टाहरू देख्दा काँचै चपाउँदा कति मिठो हुन्थ्यो किझैँ लाग्ने । यसै पनि सबै हरियो तरकारी र फलफूल रुचाउने मनलाई झन् गट्टो र काँक्रो मेरो पहिलो रोजाइमा पर्छन् । लिएर त जाने, गलेको शरीरमा भारी थपेर अझै एकछिन हिँडेर गाडी भेट्न अलिक मन लागेन । यसो भाउ बुझेको त झन्डै भक्तपुरमा नै पाइने दर सुनेर भारी बोक्न मन गरिनँ । उता बीना भने झोलामा टनाटन फर्सी र काँक्रो भरेर पैसा दिँदै रहिछन् । उनको नजिकै जाँदा दुइटा डोकोमा फर्सी र काँक्रा बोकेर आएका १४÷१५ वर्षका किशोरी बहिनीहरूले आफ्नो घरैको उत्पादन भएकाले केही सहज दाममा नै दिएका रहेछन् । अनि मैले पनि दुइटा गट्टा र दुइटा काँक्रा उनीहरूले नै भनेको दाम तिरेर किनेँ । अर्को तिरबाट केही हरिया काँक्रा र एउटा ठुलो पहेँलो काँक्रामा लोभिएर किनिहालेँ, बोकेर गाडीसम्म आइपुग्न त धौ धौ प¥यो ।
थाकेर आफ्नै शरीर भारी भैरहेको बेलामा थप ४÷५ किलो अर्गानिक तरकारी थपेर ओरालो झर्दाखेरी त बाटो पनि घामले पग्लिएर लामो भएको जस्तो लाग्यो । लप्सीको मोह केवल बाटोमा झरेर छरिएका फलको बासना लिएर अघि बढ्नुमा सीमित रह्यो । छैमले पुगेर सबै जना गाडीबाट प्रस्थान गर्ने क्रममा दक्षिणकाली नगरमा नै अवस्थित शेषनारायण मन्दिरको दर्शन–ढोग गर्ने अवसर पाइयो । चट्टानको तलपट्टि निर्माण गरिएको भगवान् नारायणको मन्दिरमा निरन्तर माथिबाट पानीले अभिषेक गरिरहेको देख्दा सबैभन्दा शक्तिशाली भगवान् नै प्रकृति हुन भन्ने लाग्यो । मन्दिर माथि रहेको चट्टानको एकभाग चोइटिएर केही चुच्चो परेको र त्यहाँबाट निरन्तर चुनढुङ्गाको सेतो पानी मन्दिर माथि गैरहने हुनाले, गाईको दुधले भगवान्को अभिषेक गरिरहेको जनविश्वास रहेछ । मन्दिरका पुजारीज्यूसँग सामान्य भलाकुसारी र केही जानकारी लिएर हामी दक्षिणकाली नगरबाट काठमाडौँँ महानगरपालिका भेट्न बल्खुतर्फ सोझियौँ ।
यसरी चौकैटदेवी मन्दिरको अध्ययन दर्शन भ्रमण गर्न जाने पहिलो संस्था नै स्रस्टा पदयात्रा नेपाल बन्न पुगेको गौरवमय भाव बोकेर अनि यस क्षेत्रको पहिचान विस्तार गर्न सहयोगी बन्नुपर्ने थप जिम्मेवारी महसुस भएको छ । पुरातŒव विभागले एक पटक खोजतलास गरेर पुनः चासो न दिएको जानकारी स्थानीय बासिन्दाबाट आएकाले यसै लेखमार्फत् ध्यानाकर्षण पनि गराउन चाहान्छु ।
भक्तपुर ।
No comments:
Post a Comment